Dowód z wiedzą zerową, czasami nazywany również protokołem zk, to metoda weryfikacji, która ma miejsce między stroną udowadniającą a stroną weryfikującą. W systemie dowodu z wiedzą zerową strona udowadniająca jest w stanie udowodnić stronie weryfikującej, że ma wiedzę o jakiejś informacji (np. o rozwiązaniu równania matematycznego) bez ujawniania samej informacji. Dzięki tym systemom potwierdzania współcześni kryptografowie są w stanie zapewnić wyższy poziom prywatności i bezpieczeństwa.
Dowód zk musi spełniać dwa podstawowe wymogi: wymóg kompletności i wymóg rzetelności. Kompletność oznacza, że podmiot udowadniający jest się w stanie wykazać znajomością odpowiednich informacji z wysokim stopniem prawdopodobnej dokładności. Aby dowód był rzetelny, podmiot weryfikujący musi być w stanie wiarygodnie określić, czy podmiot udowadniający faktycznie ma dane informacje. Wreszcie, aby dowód był naprawdę pozbawiony wiedzy, musi spełniać zarówno wymóg kompletności, jak i rzetelności bez wymiany informacji między stroną weryfikującą a stroną udowadniającą.
Dowody z wiedzą zerową najczęściej wykorzystuje się w zastosowaniach, w których niezbędna jest prywatność i bezpieczeństwo. Np. systemy weryfikacyjne mogą wykorzystywać dowody zk do weryfikacji danych uwierzytelniających lub tożsamości bez ich bezpośredniego ujawniania. Prostym przykładem jest tu ich wykorzystanie do weryfikacji, czy dana osoba ma hasło do systemu komputerowego, bez konieczności ujawniania, jakie to hasło.
Nauka wykorzystująca teorie matematyczne i obliczenia w celu szyfrowania i odszyfrowywania informacji.
„Zwięzły nieinteraktywny argument wiedzy z wiedzą zerową” – sposób podejścia do dowodów z wiedzą zerową.
Wszechstronna funkcja kryptograficzna, zaprojektowana przez Guido Bertoniego, Joana Daemena, Michaëla Peete...