Omówmy pokrótce oba algorytmy, które składają się na PoSA:
Proof of Stake (PoS) to mechanizm konsensusu, w ramach którego wybór walidatorów do tworzenia nowego bloku następuje według ich zaangażowania ekonomicznego w sieć. Z kolei Proof of Authority (PoA) to model, w ramach którego wstępny wybór walidatorów następuje na podstawie ich reputacji, więc od walidatorów nie wymaga się stakingu, ponieważ kluczowym czynnikiem jest ich wiarygodność.
Niemniej jednak z PoSA wiążą się potencjalne wady – przede wszystkim ryzyko centralizacji. Jeżeli pula walidatorów nie będzie wystarczająco zróżnicowana, może się zdarzyć, że dojdzie do zmowy walidatorów i zakłócenia działania sieci. Jest to jednak mało prawdopodobne, ponieważ byłoby sprzeczne z reputacją walidatorów.
Zasadniczo mechanizm konsensusu Proof of Staked Authority co prawda jest solidny i bezpieczny, ale ma zarówno mocne strony, jak i problemy. Poprzez sprytne połączenie najlepszych właściwości mechanizmów PoS i PoA protokół PoSA toruje drogę do mechanizmu konsensusu możliwego do utrzymania przy upowszechnieniu instytucjonalnym i w gospodarce zdecentralizowanej. Jednak to posunięcie oznacza również wymóg rozważnego nadzoru oraz ciągłego dostosowywania się, aby minimalizować i pokonywać potencjalne trudności.
Proof of Work to mechanizm konsensusu kryptograficznego, w ramach którego górnicy zatwierdzają transakcje i...