Sharding
Sharding to metoda dzielenia
blokchainów ( lub innych typów baz danych) na mniejsze, podzielone blockchainy, które zarządzają określonymi segmentami danych. Taka konfiguracja odciąża pojedynczy łańcuch, zajmujący się wszystkimi transakcjami i interakcjami w sieci. Każdy podzielony blockchain nosi nazwę shard i ma swoją własną
księgę główną.
W przykładzie Ethereum, Beacon Chain będzie koordynował 64 indywidualne shardy. Oryginalny łańcuch Ethereum
Proof of Work połączył się z Beacon chain
Proof of Stake, a sharding pojawił się później.
Jedną z korzyści shardingu sieci jest m.in. łatwość i dostępność uruchomienia
węzła. Ponieważ dane sieci są podzielone na shardy, nie ma już potrzeby, aby węzły walidacyjne przechowywały całą historię, całego blockchaina. Zamiast tego, walidator musi jedynie przechowywać potwierdzenia integralności danych.
Sieci bez shardingu, często uciekają się do stosowania rollupów w celu poprawy skalowalności. Biorą one transakcje poza łańcuchem i pakują je razem do walidacji na łańcuchu głównym. Tak więc, podczas gdy sharding może wydawać się konkurentem dla
rollupów, w rzeczywistości czyni je bardziej wydajnymi. Rollupy w podzielonej sieci, będą mogły wydajniej raportować swój stan, poprawiając swoją szybkość.
Podstawowym problemem związanym z shardingiem jest możliwość przejęcia shardu przez osoby o nieuczciwych zamiarach. Taki shard mógłby wtedy negatywnie wpłynąć na inne części sieci. Bez odpowiedniej opieki i obowiązujących zasad, zadanie przejęcia sharda jest bardziej osiągalne niż przejęcie całej sieci nie objętej shardem.