Ψηφιακά νομίσματα κεντρικής τράπεζας (CBDC)
Ένα
ψηφιακό νόμισμα κεντρικής τράπεζας (CBDC) είναι ένα ψηφιακό νόμισμα που έχει εγκριθεί επίσημα και εκδίδεται από μια
κεντρική τράπεζα. Τα κράτη σε όλον τον κόσμο βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια ανάπτυξης και εφαρμογής των CBDC, ενώ ορισμένα έχουν ήδη αρχίσει να λειτουργούν. Παρόλο που τα ψηφιακά νομίσματα κεντρικής τράπεζας έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά με τα κρυπτονομίσματα, η αξία τους καθορίζεται από την κεντρική τράπεζα και ισοδυναμεί με το νόμισμα Fiat της χώρας.
Βασικός στόχος των CBDC είναι να παρέχουν στις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές μεγαλύτερο απόρρητο, δυνατότητα μεταφοράς, προσβασιμότητα, οικονομική ασφάλεια και ευκολία. Τα CBDC θα μπορούσαν να μειώσουν το κόστος διατήρησης πολύπλοκων χρηματοπιστωτικών συστημάτων, να μειώσουν το κόστος διεθνών συναλλαγών και να παρέχουν στους χρήστες εναλλακτικές μεθόδους μεταφοράς χρημάτων με επιλογές χαμηλού κόστους.
Υπάρχουν δύο τύποι CBDC: τα CBDC χονδρικής και τα CBDC λιανικής. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα χρησιμοποιούν τα CBDC χονδρικής, που θυμίζουν τη διακράτηση αποθεματικών σε μια κεντρική τράπεζα, για να διαχειρίζονται τη
ρευστότητα και να διευκολύνουν τους διατραπεζικούς διακανονισμούς. Αυτά τα ιδρύματα μπορούν να συνεργάζονται με τα μέσα νομισματικής πολιτικής της κεντρικής τράπεζας, τα οποία συμβάλλουν στη διαμόρφωση των επιτοκίων δανεισμού και επηρεάζουν τα επιτόκια.
Τα CBDC λιανικής είναι κατάλληλα για επιχειρήσεις και καταναλωτές, καθώς προσφέρουν ένα σταθερό, εγκεκριμένο από την κυβέρνηση μέσο ανταλλαγής που αποτρέπει τους κινδύνους των διαμεσολαβητών, όπως αυτοί που σχετίζονται με την πιθανή αφερεγγυότητα των ιδιωτών εκδοτών ψηφιακών νομισμάτων. Τα CBDC λιανικής διατίθενται σε δύο παραλλαγές: αυτά που
βασίζονται σε Token, τα οποία λειτουργούν όπως τα πραγματικά μετρητά, και αυτά που βασίζονται σε λογαριασμούς, τα οποία απαιτούν την επαλήθευση ταυτότητας των συμμετεχόντων στη συναλλαγή.
Τα CBDC αντιμετωπίζουν διάφορα ζητήματα, όπως ο κίνδυνος τρίτων για συμβάντα όπως οι μαζικές αναλήψεις καταθέσεων. Επίσης, μειώνουν το κόστος των διεθνών συναλλαγών και καταργούν το κόστος εφαρμογής μιας χρηματοπιστωτικής δομής εντός μιας χώρας, προκειμένου να δοθεί πρόσβαση στα χρηματοπιστωτικά μέσα σε όσους δεν έχουν πρόσβαση σε τραπεζικές υπηρεσίες.